Je schilderijen lijken te zweven tussen droom en landschap. Kan je ons meenemen naar het startpunt van zo’n werk? Wat triggert jou om een bepaald beeld te kiezen?
Vaak begint het met een flard licht of een kleur die me raakt, bijvoorbeeld tijdens een wandeling, of in een herinnering. Wat mij triggert, is niet wat ik zie, maar wat ik voel in dat moment van kijken. Dat eerste gevoel probeer ik vast te houden op doek, als een soort echo van de werkelijkheid. Het is een intuïtief proces waarin ik probeer een bepaalde atmosfeer te creëren die ook mijn innerlijke wereld reflecteert.
Je gebruikt soms landschapsfoto’s, kunstboeken of archieffoto’s als basis. Heb je een favoriet boek of beeld dat je blijft herbekijken?
Voor mij draait kunst vaak om het idee dat er ergens een gelijkgestemde ziel is, iemand met wie je je op een dieper niveau verbonden voelt. Sommige kunstboeken zijn dan ook echte voeding voor de ziel. Zoals het boek van George Mauner uit 2001 over Manets stillevens — kleine, speelse en zintuiglijke werken die me telkens weer prikkelen. Of Turner, Monet, Twombly: Later Paintings (2012), dat toont hoe deze kunstenaars elk op hun manier met licht en sfeer een nieuwe wereld oproepen. Ook Raoul De Keyser: Oeuvre (2018) raakt me diep. Zijn werk lijkt eenvoudig, maar is tegelijk poëtisch en krachtig. En dan zijn er nog de ‘schildersschilders’, zoals Eugène Leroy, Francisco de Goya en Velázquez — bij hen spat het plezier van het schilderen van het doek.
Je werken lijken op het eerste gezicht klassiek, maar hebben iets gelaagd en ongrijpbaars. Herken je jezelf in die spanning tussen traditie en eigenzinnigheid?
Zeker, die spanning is precies wat me drijft. Ik voel een sterke band met landschapsschilders als Turner, maar wil daar niet in blijven hangen. Mijn werk vertrekt vanuit die technische traditie en verglijdt dan naar een persoonlijke wereld. Daar opent zich een ruimte voor experiment en intuïtie. Ik hoef dan niets meer te volgen, het doek leidt mij.
Als je vlak voor een van je werken staat, zie je vooral toetsen en textuur. Maar vanop afstand ontstaat er plots een landschap. Speel je bewust met die afstand tussen kijker en werk?
Het werk speelt met de spanning tussen nabijheid en afstand. Van dichtbij openbaart zich de ruwe materie—verf, textuur, de sporen van een handeling. Maar wie afstand neemt, ziet langzaam een landschap ontstaan, een suggestie van ruimte. Die verschuiving onthult iets fundamenteels over waarneming: betekenis ontstaat niet alleen uit wat je ziet, maar ook uit de manier waarop je kijkt en hoe je als toeschouwer op zoek gaat naar een connectie met een schilderij. Dat kan inhoudelijk zijn, maar evengoed zintuiglijk. Het doek toont naast een beeld ook een proces—de geschiedenis van zijn ontstaan, sporen van een schilderende hand.
Er zit een opvallende verstilling in je werk. Zijn stilte en traagheid ook belangrijk in hoe jij schildert?
Elk doek draagt de sporen van een handeling, een werkwijze. Schilderen is voor mij geen haastig gebaar, maar een langzaam, aandachtig proces van kijken, voelen en reageren. In die stilte ontstaat ruimte—voor nuance, voor twijfel, voor het onverwachte. Die verstilling sluipt het werk binnen, wordt zichtbaar in het beeld. Elk schilderij groeit laag over laag, in een ritme dat losstaat van tijd.
