Trui Demarcke (°1962) studeerde sculpturale keramiek aan Sint Lucas en industrieel textielontwerp aan het Provinciaal Instituut in Kortrijk. Na een carrière in industrieel ontwerp richtte ze haar eigen label Fil en Baukis op. Uiteindelijk koos ze voluit voor haar eerste passie: de vrije kunsten. Uit haar intuïtieve werk spreekt haar liefde voor het ambacht en natuurlijke materialen, en een subtiele omgang met het daglicht.

“Hoe het daglicht onze kijk bepaalt”, schrijf je bij je reeks Illumination. Waarom hecht je zoveel belang aan daglicht?

Over mijn unieke stukken zeg ik wel eens: “als het avond is, gaan ze slapen”. Ik maak ze in functie van het daglicht. Door de zijdesculpturen van mijn reeks Illumination aan het raam te hangen, schemert het licht er langs achter door. Ze krijgen een extra dimensie, een eigen leven. Zo ontstaat een nieuw beeld dat hun innerlijke wereld toont. Ik geef ze ook een nieuwe naam: A ray of light. Ook in mijn andere werken speelt natuurlijk licht een grote rol. Denk maar aan mijn leporello’s uit de reeks The magnetic fields: de speling van het licht zorgt voor beweging in de minimale geometrische vormen. Het ruimtelijke aspect vind ik eveneens belangrijk. Ik heb de neiging een werk naar voor te laten komen, alsof het weg wil van de muur.


De dynamiek van het maakproces zie je in het eindresultaat. 


Ja, en dat is voor mij als maker heel fijn. Nu werk ik met een transparante, beweeglijke zijde die ik in een vorm probeer te dwingen. Ik noem het ‘catching energy’: je voelt de energie van het moment. Vaak bewerk ik een doek of houten paneel met kaolin, een witte klei die ik aanbreng en afschuur tot een effen oppervlak dat poreus is als een huid. Daarop teken ik met kleurkrijt, dat ik op zijn beurt aanbreng en weer wegneem. Of ik bouw een figuur op met horizontale lijnen, die ik in de andere richting weer uitgom. Aanbrengen en wegnemen, steeds opnieuw. Die lagen blijven doorschemeren. Daar houd ik rekening mee, maar de uitkomst heb ik niet altijd in de hand. Soms weet ik het niet wanneer een werk af is. Door het tijd te geven en afstand te nemen, kan ik er rustiger naar kijken.

“Lijnen ontstaan bij mij vanuit de beweging en de actie. Dat noem ik ‘catching energy’: je voelt de energie van het moment.”

Van chaos naar orde, dat komt steeds terug.

Mijn fascinatie voor het scheppingsverhaal komt voort uit mijn verwondering, geloof ik. Ik lees ook erg graag mythen. Mijn kunstboek Tsimtsoem verwijst naar het scheppingsverhaal uit de Joodse Kabbala. Het vertelt hoe uit de chaos een ordening voortkomt, hoe een wereld wordt geschapen door de chaos weg te duwen. In mijn werk laat ik het experiment, de verrassing toe. Ik weet niet hoe het er zal uitzien. Stilletjes aan ontstaat er een afgebakende ruimte, een bepaalde vorm die complexer wordt en transformeert.

Tsimtsoem XII was de laatste afbeelding van het boek. De ondertitel a shaky Balance verwijst naar een driehoek die op een punt steunt en een wankel evenwicht heeft. Toen vond ik dat het boek met dit beeld kon eindigen: een complexe vorm die reeds in verandering is. Later maakte ik een blauw werkje dat er een vervolg op kan zijn. Tsimtsoem XIII toont een ruimte die vrijkomt en zich losmaakt uit een beslotenheid.

In je leporello’s vertrek je van een kleurstudie: hoe verhouden kleuren zich tot elkaar?

Ik werk steeds verder aan mijn combinaties, en gaandeweg kom ik tot een reeks. Bovendien speel ik met transparante en dekkende kleuren, met harde en zachte effecten. De leporello’s suggereren beweging, daarom spreken ze me aan. Ze veranderen van vorm als je voorbijwandelt. Het ene stuk wordt breder, het andere wordt smaller. De titel The magnetic fields is een verwijzing naar Miró’s schilderijen met zwevende, zwarte tekentjes die met elkaar communiceren. Die naam vond ik heel toepasselijk. Bij mij zijn het de kleuren die communiceren, waardoor er een harmonisch geheel ontstaat.

De prints voor Art Room zijn in zekere zin ook nieuwe werken.

Ja, zo ervaar ik dat. Een originele tekening kan een klein werk zijn dat we op groot formaat printen. Daar hou ik wel van, het is een manier om ruimte en monumentaliteit te scheppen. We bieden meerdere formaten aan: sommige werken zijn tof in het klein én het groot. Dat vind ik uniek. De prints zijn niet gewoon ‘foto’s van kunstwerken’, maar hoogwaardige prints op kwalitatief materiaal, wat bijdraagt tot het ontstaan van iets nieuws. Het resultaat intrigeert me.

Lien Vanreusel - 19 juni 2024