Je komt uit wat je zelf noemt ‘een andere wereld’. Hoe ben je dan in deze wereld terecht gekomen?

Ik heb me altijd erg aangetrokken gevoeld tot het creatieve: zowel poëzie, literatuur, dans als schilder- en beeldende kunst. Op m’n 17 gaf ik een cultureel schooltijdschriftje uit. Daar schuimde ik vaak de vernissages in Antwerpen voor af.

Bij m’n studiekeuze dacht ik eerst naar de academie te gaan – maar m’n ouders konden me overtuigen een universitaire richting te proberen. En dus ging ik bedrijfspsychologie en marketing studeren. En zo rolde ik de reclame- en marketingwereld binnen. Ik heb er vele jaren, met plezier, het beste van mezelf gegeven. 

Maar ik begon me meer en meer af te vragen hoe m’n leven zou verlopen zijn als ik op dat kruispunt, lang geleden, de andere weg had gekozen en wél naar de academie was gegaan. Zo kwamen de ezel, de tubes, de penselen en het canvas in huis. 

Vandaag is er ontzettend veel veranderd. Zowel in m’n privé- als in m’n professionele leven hebben vele cirkels zich gesloten. Het gevoel dat ik terug aangeland ben op die splitsing van toen en nu opnieuw kan beginnen, omarm ik dankbaar en gul. Met dezelfde goesting en drive (en toegegeven, met eenzelfde ambitie) als in m’n eerder leven, werk ik nu aan een schildercarrière. Ik ervaar het niet als een late roeping, maar als een roeping die al die jaren ondergesneeuwd is gebleven en pas nu echt tot wasdom komt.

Waar haal jij inspiratie, wat beïnvloedt jou, wat houdt jou bezig als kunstenaar?

Dat is eigenlijk ook wat me inspireert: dat gevoel dat het leven bepaald wordt door gebeurtenissen die je overkomen, soms onmerkbaar klein, waar je vaak niet bij stilstaat. Alleen blijken ze een onuitwisbare invloed te hebben op je verdere leven. In veel van m’n werken laat ik mensen letterlijk stil staan bij een situatie. Gaan ze verder en hoe dan? Willen ze of aarzelen ze? 

Hetzelfde gevoel kan overigens overgebracht worden met ruimtes waarin je géén mensen ziet – waar ze net weg zijn of nog moeten komen. Iemand noemde het ‘afwezige aanwezigheid’… 

Ook hoe mensen met elkaar omgaan vind ik heel inspirerend. Het contact met elkaar, met hun naasten – of de onmogelijkheid om met elkaar te communiceren. 

"Onder de grond loopt het water verder – tot het weer boven komt. In dezelfde bron als waar het toen ontsprong. De cyclus is rond. Het is een andere ‘once’ in een andere ‘lifetime’ – een andere bedding ‘into the blue’. Andere kansen, een herkansing."

Welke muziek speelde er op de achtergrond toen je dit werk maakte? 

Grappig dat je dat vraagt, want muziek speelt inderdaad een erg grote rol bij m’n schilder-activiteit. En wel op verschillende niveau’s. 

Vooreerst staat er altijd muziek op als ik schilder. Dat is een nogal eclectische keuze die laveert tussen rock (of wat men toen noemde: underground muziek) uit de jaren 60 tot hedendaagse indie, van barokklassiek tot de popklassiekers. Ik had een paar maanden geleden een interview op een lokale radio. Ze vroegen me om een playlist mee te brengen om het gesprek wat te larderen met 10 songs die voor mij belangrijk waren. Dit is het lijstje:

Once in a lifetime – Talking Heads – 1981

A hard day’s night – Beatles – 1964

Puis-je – Kevin Ayers – 1970

Simple Symphony, Op. 4 - 2. Playful Pizzicato – Benjamin Britten

Lazarus - David Bowie, 2015

Say what you will - James Blake, 2021

Song to the Siren -This Mortal Coil, 1984

Hurt - Johnny Cash, 2002

Low - The Slow Show, 2019

Paris 1919 – John Cale, 1973

Bij elk van deze tracks kan ik je een verhaaltje vertellen, maar dat zou te ver gaan natuurlijk. Maar ééntje wil ik er wel uitlichten: ‘Once in a lifetime’ van Talking Heads. 

Die tekst vertelt zowat alles over wat me overkomen is in m’n schildercarrière. David Byrne stelt zich de vraag ‘Well, how did I get here?’, en het antwoord is dat onder de grond het water steeds verder loopt – tot het weer boven komt.  In dezelfde bron als waar het ooit ontsprong. Dat geldt ook voor mij. De cyclus is rond. Het is een andere ‘once’ in een andere ‘lifetime’ – een andere bedding ‘into the blue’. Alles is anders, andere kansen. Maar niets is veranderd (‘same as it ever was’), het is alleen een herkansing (zie ook de ‘ondergesneeuwde roeping’ van eerder).

Dat muziek een grote rol speelt in m’n werk blijkt tenslotte uit de titels van m’n schilderijen. Bijna altijd is de titel een zinsnede die zo uit de lyrics van voor mij belangrijke songs komt.