Een gesprek met Kati Laforce

Wat inspireert jou?

Dat kan van alles zijn. Wat ik zie als ik onderweg ben. Kunst. Iets dat ik heb gelezen en me raakt. Een beeld dat blijft hangen. Muziek die me vervoert. Hoe ik me voel. Ik neem veel in me op en dan komt dit er bewust, maar ook onbewust terug uit als ik werk. Ik probeer dat onzegbare voor mezelf te verbeelden. 

Een vaak terugkerend thema is hoe we als moderne mens zo gedeconnecteerd zijn van de natuur en er anderzijds ook zo naar kunnen verlangen. Hoe we de natuur manipuleren en romantiseren tegelijk. Die ambigue houding vind ik intrigerend.

Ook het materiaal zelf, het spelen met verf, het zoeken naar balans en die dan weer bewust ontwrichten. Schilderen en overschilderen, zoeken naar kleur en compositie, de mogelijkheden zijn eindeloos.

Hoe zou jij je proces omschrijven?

Mijn proces verloopt organisch en intuïtief. Ik weet waar ik start, maar dan laat ik toevalligheden en associaties toe. Eigenlijk heeft de dichter Roberto Juarroz dit perfect omschreven in zijn gedicht ‘15’.


Wat voor plekken trekken jou aan?

De laatste tijd vooral de natuur. Vroeger was ik graag in een stedelijke omgeving en omringd door mensen, maar tegenwoordig hou ik ervan om lange wandelingen te maken in een natuurlijke omgeving en me te focussen op simpele maar ook ongrijpbare dingen. Hoe het licht valt door de bladeren, het grafische spel van takken, hoe water spiegelend en transparant is tegelijk. De magie van de wisseling van de seizoenen. De wind voelen. Het geluid van een vogel, hoe verbeeld je dat?

Vorig jaar was ik voor het eerst in Museum Insel Hombroich, een inspirerende plek waar natuur en kunst een mooie symbiose vormen. Dat was voor mij echt een heel fijne plek om te zijn. 

"Een vaak terugkerend thema is hoe we als moderne mens zo gedeconnecteerd zijn van de natuur en er anderzijds ook zo naar kunnen verlangen. Hoe we de natuur manipuleren en romantiseren tegelijk. Die ambigue houding vind ik intrigerend."

Wat ligt aan de basis van 'Swing it back'?

Een foto die ik ongeveer 25 jaar geleden heb genomen in het Bijlokevest parkje. Daar stond toen zo’n simpele schommel en het licht viel die dag zo mooi. Ik heb lang gewerkt aan dit schilderij met af en toe een lange pauze van reflectie. Daardoor heeft het werk veel verflaagjes, maar ook veel betekenislagen. Nu kan de kijker er zijn verhaal aan toe voegen.